Het wordt te zwaar...
Het is een zonnige herfstdag, er steekt wat wind op en Anna, 35 jaar, gehuwd, mama van 2 kindjes, combineert 2 jobs, komt vandaag bij me op sessie. Ze wil graag dat ik samen met haar, de rollen bekijk die ze allemaal inneemt. Ze houdt alle bordjes in de lucht. Het wordt te zwaar...
Ik vraag haar al haar rollen te benoemen.
We schrijven alles op post-its en stellen deze rollen op: moeder, dochter, kleindochter, werknemer maar ook Anna als baby, Anna als kind en Anna als 14 jarige komen naar boven.
'Zijn er nog rollen dat je wil opstellen? ' vraag ik haar.
'Neen' zegt ze, 'het is goed'.
We steken de post-its in de kegels. Anna weet niet welke post-it in welke kegel zit. Ik geef haar de stift en vraag haar om elke kegel nu een plek in de piste te geven.
Gezwind en energiek plaatst ze de kegels in een cirkel.
'Ik geef ze nu snel een plaats, zo kan ik straks mijn tijd nemen om te voelen'.
'Daar zijn we hier voor' zeg ik en ik glimlach even 'neem even de tijd om te voelen.' Ik nodig haar uit om bij de eerste kegel te gaan staan en te gaan voelen.
'Ik voel niet meteen iets' zegt ze. 'Is het goed als ik gewoon opschrijf dat wat er in me opkomt?'
'Jazeker.' Ik geef haar tijd en stilte, de woorden vloeien uit de stift op de kegels, ze is geconcentreerd, gefocust en vastberaden om hier iets van te maken. Rust is er niet bij. Bij elke kegel blijft ze even staan, ze neemt wat adem, kijkt even rond en schrijft op wat in haar opkomt. Als ze klaar is stopt ze, neemt even de tijd en overziet ze wat ze uitgezet heeft.
Yoda komt naar één van de kegels, duwt hem omver, haalt er het papiertje 'dochter' uit, neemt het in zijn mond, het lijkt of hij het terug in de kegel wil stoppen en draait daarbij de kegel om. Anna neemt de kegel op en kijkt wat erop geschreven staat… 'Nood aan veiligheid, pleasen, kind' zijn de woorden die ze deze kegel - die voor 'dochter' stond- had toevertrouwd. Yoda komt bij haar en raakt de kegel en het papiertje nogmaals aan met zijn snoet.
Ik heb nood aan veiligheid...
'Ik heb nood aan veiligheid, eigenlijk ook geborgenheid.' zegt ze 'Ik please graag mijn moeder, dat geeft me een goed gevoel, maar soms heb ik het gevoel dat ik de moeder moet zijn voor mijn moeder. Het kind van mijn moeder zijn? Mij kwetsbaar opstellen naar haar toe? Vind ik moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik haar moet ondersteunen en dat ik de grote of de volwassene moet zijn maar eigenlijk ben ik haar dochter.'
(...)
We gaan verder de kegeltjes af en komen bij een groene kegel, er staat 'fysiek, mijn veilige plek, stilte en rust' opgeschreven. Ze gaat op haar hurkje zitten en haalt de post-it vanonder de kegel. 'Mama' staat erop. Yoda komt achter haar staan en legt zijn hoofd drukkend tussen haar schouderbladen. 'Mama zijn geeft me letterlijk veel druk' zegt ze. 'Ik wil een veilige plek bieden voor mijn kinderen, hen rust geven en zelf rust hebben en dat lukt me niet altijd. Ik probeer dit uit te stralen maar fysiek ben ik het niet'.
In het kader van haar eerdere inzicht vraag ik haar 'Voor wie ben jij allemaal mama?'
Ze begrijpt wat ik bedoel en zegt:
'Ik hoef maar mama te zijn voor twee kindjes'.
🐴 En zo, blijf je in verbinding met je paardenkracht…
(De naam van de coachee is veranderd voor de bescherming van de privacy. Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personages berust op louter toeval. Dit verhaal is een beschrijving van een moment opname en gepubliceerd in samenspraak en goedkeuring van de coachee.)