Kwetsbaarheid omarmen op de werkvloer?
In ons professionele leven worden emoties zoals verdriet vaak verborgen, onderdrukt of als onprofessioneel beschouwd. Maar wat als we een ruimte kunnen creëren waar kwetsbaarheid niet alleen wordt geaccepteerd en omarmd, maar ook wordt gezien als een bron van kracht?
"Verdriet mag niet gezien worden."
Verdriet van jezelf of de ander is soms zo zwaar om te dragen.
Als we het niet zien, hoeven we die 'last' er niet bij te nemen. Als we het onderdrukken, klein kunnen houden, hoeven we er geen aandacht aan te besteden, geen energie aan te 'verliezen'.
Al heeft 'verdriet' een weg nodig, een uitlaatklep, het stapelt zich op en vind anders later wel een weg, op een moment dat we het willen, of niet.
"Dus droog je tranen ook al heb je veel verdriet"
-
Clouseau
Krijgt meteen een andere betekenis...
Tijdens mijn burn-out switchte ik van baan, ik ging van contract manager naar 50% klantendienstmedewerker in een afvalverwerkingsbedrijf. Een switch van een stressvolle functie, naar een, althans dat dacht ik, minder stressvolle functie. Mijn opleiding tot paardencoach was nog gaande en ik had nog niet alle tools in handen om met verschillende situaties om te gaan.
Ik voelde me niet goed in het team, ik moest alles kunnen wat een voltijdse kracht deed en ik mocht niet empathisch reageren op het verdriet dat de klanten ervaarden bij het verlies van hun dier. Ik mocht niet meezoeken naar oplossingen voor de klant want dat kostte te veel tijd.
Het moest allemaal snel gaan...
Ik voelde me onbegrepen, gevoelig, machteloos en ik wist niet hoe ik kon duidelijk maken aan mijn omgeving. Ik kon hier zo kwaad over worden op mezelf.
Ik was hard voor mezelf geworden omdat ik in mijn jeugd de reactie op verdriet was; "Kom, je moet niet wenen, blijtkous, veeg u tranen nu maar vlug af,....' Ik had geleerd dat deze emotie niet gezien mocht worden en ik vond mezelf té gevoelig, in de negatieve zin van het woord.
Wat als kwetsbaarheid er mag zijn?
Ik heb geleerd dat verdriet kleiner wordt als het er mag zijn, als het gedragen wordt door jezelf en/of je omgeving, als het zijn weg mag vinden.
Ik hoor je al zeggen; 'Maar wat op het werk? Daar kan je toch niet kwetsbaar opstellen, wenen of verdrietig zijn?'
Wat maakt eigenlijk dat dat niet kan? vraag ik me dan af.
Omdat er op dat moment geen ruimte is om het even te hebben over hoe je je voelt?
Omdat je je niet veilig genoeg voelt in je omgeving om je kwetsbaar op te stellen?
Hoe komt dit?
Ik ervaar dat het nog een taboe is om je op de werkvloer kwetsbaar op te stellen, het is niet professioneel, het lijkt of je de situatie niet onder controle hebt,…
Nochtans, als je er even aandacht aan besteed, voel je je opgelucht en kan je er weer tegenaan, wat weer de werkprestatie, – geluk en kwaliteit verbetert. Je voelt je gedragen, gehoord en ondersteund.
Dus waarom niet even tijd nemen om aandacht te geven aan emoties?
Ik pleit ervoor om de manier hoe we kijken naar mensen die zich kwetsbaar opstellen of verdrietig zijn of emotioneel zijn, te veranderen.
Er schuilt kracht in kwetsbaarheid
-
Brene Brown
Alleen hebben we niet altijd geleerd hoe we deze emotie tot potentiele kracht kunnen ontluiken, zelfs voluit kunnen benutten en bekijken als een vraag naar hoe het anders kan.
“Het oordeel is makkelijker dan de verandering” - Emy
Hoe kom je tot verandering?
Wat kan je doen om je mindset hierin te veranderen? En kwetsbaarheid te omarmen op de werkvloer?
Vraag hoe het met de ander gaat.
Luister naar hun verhaal en laat verdriet zijn gang gaan.
Vraag wat jij kan doen om te helpen.
Help! Belangrijk hierbij is om te kijken of je de verantwoordelijkheden bij de ander kan laten (dit geniet de voorkeur, hij/zij behoudt zijn kracht, jijzelf verliest geen energie) of niet.
Wat kan je doen ivm je eigen verdriet?
Je kwetsbaar opstellen is oké, het is een eerste stap naar anders. Hoe de ander hierop reageert zegt niets over jou persoonlijk.
Heb je het gevoel dat je dit niet ziet zitten? Of dat je je (nog) niet veilig genoeg voelt bij mensen in jouw omgeving? Of ze zijn op dat moment niet beschikbaar? Vind een andere weg om aandacht te besteden aan je verdriet. Mijn favoriet is naar mooie muziek te luisteren in de auto....
zelfreflectie
Hoe ga jij om met verdriet?
Hoe reageerde jouw omgeving vroeger als je verdrietig was?
Hoe reageert jouw omgeving nu?
Hoe wordt er op je werk omgegaan met verdriet?
Wat kan jij doen, als je wil veranderen?
En zo, blijf je in verbinding met je paardenkracht
Warme groet,
Emy